Half November mocht de club van De Toekomst afronden. Na een traject van 7 sessies, uitgesmeerd over een lange periode, was nog vlak voor de koude winter zijn intrede zou doen, de laatste keer aangebroken. En bij afscheid horen wat mij betreft 2 dingen: traktaties en ‘nog 1 laatste keer’. Zo kozen de leerlingen allemaal zelf een activiteit uit die ze graag nog eens deden.
Miranda wilde borstelen, Lukas wilde graag een parcours maken en lopen en Tabitha wilde hoeven krabben. We hielpen elkaar en zo stond er al gauw een brandschoon paard klaar om het parcours in te gaan. Lukas had er iets moois van gemaakt en liep met plezier verschillende rondjes. Ook de andere twee maakten een gedeeltelijk eigen parcours en namen het paard ermee doorheen. Dat was een prima oefening om je creativiteit te combineren met je leiderschap en vaardigheden zoals inzicht, vooruitkijken en plannen. Maar vooral was het leuk en gezellig.
Na de pauze was het tijd voor taart. Dat klinkt misschien gek maar je leest het goed. De traktatie was natuurlijk voor de paarden. Zo maakten we samen paardengebakjes met wortel, granen en appelmoes. We versierden ze met hooi en brokjes. Ieder maakte 2 gebakjes, zo hadden we er voor ieder paard eentje. De ene wat groter, de ander wat kleiner: niet alle paarden mogen namelijk zo maar al die zoetigheid. De jongeren konden het gebakje uitstekend op het paard aanpassen.
We maakten samen een volgorde van brengen en gingen de paarden één voor één af. Maar hoe we ook ons best hadden gedaan om er wat moois van te maken, de paarden hadden vooral oog voor de inhoud. Ze smulden ervan en vroegen om meer. We bedankten ze en namen afscheid met een knuffel en een aai.
Tot slot rondden we af met elkaar. Alle jongeren kregen een certificaat en een bloem. Tevreden en met een schat aan nieuwe ervaringen verlieten ze voor de laatste keer het terrein in Overberg. Ik bleef achter met een dubbel gevoel. Wat fijn dat deze jongeren hadden afgerond. En wat jammer tegelijkertijd!
