Het was nog maar kort geleden dat ze de diagnose autisme had gekregen. En hoewel dat best even wat met haar had gedaan, was het eigenlijk ook fijn geweest. Hiervoor had ze immers het label borderline persoonlijkheidsstoornis gedragen en daar had ze zich nooit comfortabel bij gevoeld. En naast oncomfortabel had het haar ook nooit het gevoel gegeven van puzzelstukjes die op hun plek vallen.
Haar coachvraag ging over uiting geven aan wat je denkt. En dan vooral om anderen om je heen duidelijkheid te geven, meer begrip. Ze zag altijd vraagtekens boven iedereens hoofd.
Pasja, de voskleurige pony, stond al in de roundpen en ze maakten kennis met elkaar. Samen liepen ze een ronde door de bak. Door het contact met Pasja ontdekte ze hoe ontzettend veel er eigenlijk door haar hoofd ging. Ze besloot te delen en vertelde veel. Ik hoefde weinig vragen te stellen. Af en toe zocht ik de verdieping op. Het vertellen deed ze bewust, dat was immers onderdeel van haar vraag. En daarom liet ik het ook zo.
Bibi, de kleine bonte Shet, kwam erbij staan kijken. Aan de rand van de bak vleide ze zich in het zand en kauwde en likte. Daarna droomde ze wat voor zich uit. De vrouw vond het leuk, zo’n geïnteresseerde kijker en liep met Pasja naar haar toe, enthousiast, zodat de twee elkaar konden begroeten. Pasja zat er niet op te wachten en legde haar oren in de nek, klaar om uit te halen. Ik greep in, riep de vrouw bij haar naam en in reactie daarop kwam zij met Pasja naar me toe. We praatten over wat er gebeurde en hoe ze het had ervaren. Pasja lieten we los en die koos de zijkant van de bak om wat grassprietjes te zoeken.
Het geheel emotioneerde de vrouw. Het voelde bijzonder hoe er nu ineens alsnog dingen op hun plek vielen. En dan die grote bewustwording dat een ander niet kan zien wat er bij haar door het hoofd gaat. Dat dat zorgt voor onduidelijkheid en onveiligheid en dat dat precies is waar ze zelf ook niet van houdt. Ze wilde het graag veranderen, een doel opstellen, aan de slag. Ze ging al net zo snel als haar gedachten.
Op mijn verzoek bouwde ze een hindernis om zich zo te verdiepen in haar doel en in wat haar nog te doen stond. Ze bouwde met palen pionnen en hoepels en toen ze klaar was liet ik haar het paard erbij halen.
Tot mijn verbazing liep ze met zekere tred af op Bibi, niet naar Pasja. Maar Bibi lag nog steeds in het zand en inderdaad, ze zou nu onder de lijn door kunnen maar ze lag in feite buiten de bak. Ik was in verwarring en ik riep haar naam. Toen ik haar verzocht om door te gaan met Pasja, bleek dat ze zelf helemaal niet had gezien dat dit Pasja niet was. Ze sprak dit uit….. en verstomde, keek me aan, leek niet te weten of ze moest huilen of lachen…. herstelde zich na enkele tellen en vertelde:
hoe ze dit in het dagelijks leven ook had, hoe ze hiermee omging, hoe lastig het was om geen gezichten te kunnen herkennen, hoe ze hier haar maniertjes voor had ontwikkeld en hoe ze nu door de mand viel. Hoe ze zich misschien niet goed had gerealiseerd dat dit zo anders was dan bij andere mensen…
Ze vroeg zich af wat ze ermee moest of kon en wat ze eraan kon doen: hoe moest ze hier nou mee dealen? Pasja was vlakbij haar komen staan, neus tegen haar schouder, dan weer tegen haar rug. Ik haalde haar uit haar gedachtenkreten en zei haar dat ze er nu geen antwoord op hoefde te hebben. Dat het inzicht al zoveel betekende en dat het antwoord wel zou komen. Ik vroeg haar om nog een stuk te lopen met Pasja, om het even te laten bezinken, om het een plekje te geven dan wel even los te kunnen laten. Samen liepen ze door de bak, zonder touw, Pasja volgde.
Plots rechtte de vrouw haar schouders, er verscheen iets op haar gezicht, een soort opluchting leek zich van haar meester te maken. Ze liep naar de hindernis die er vergeten bij had gelegen door wat er was gebeurd en nodige Pasja uit om eroverheen te stappen. Het lukte. In 1 keer.
Nog voor ik haar kon vragen wat er de laatste 5 minuten was gebeurd zei ze ‘joh, wat doe ik nou moeilijk? Als mensen weten dat ik dit heb dan kan het alleen maar duidelijkheid geven. Dan hoeft niemand het persoonlijk op te vatten. Ik kan het toch gewoon zeggen?’ Ze wilde haar arm om Pasja slaan maar die was alweer op zoek naar grassprieten. Pasja had haar werk gedaan, die was hier niet meer nodig.
