Toen Murat de eerste keer kwam, bracht hij een flinke dosis tegenzin mee. Hij vond de paarden eng en stinken bovendien en hij vroeg wel 4 keer hoe lang hij nog moest blijven. Hij maakte slechts oppervlakkig contact, wilde maar weinig weten van de coaching. Om eerlijk te zijn vroeg ik me wel even af hoe het kwam dat hij was opgegeven voor Club Krachtvoer. Het leek er in ieder geval niet op alsof hij er zelf voor had gekozen.
Hij deed zijn best hoor; ondanks zijn angst en spanning wilde hij toch wel even kennis maken met de paarden en hij klom op het hek om iets dichterbij te komen maar hij was er ook zo weer vanaf als de paarden sneller gingen dan dat hij aandurfde.
Ik benadrukte nog eens dat er bij ons bijna alles kan en bijna niets moet en vervolgens kletsten we over zomaar wat. We ploften neer op een klapstoeltje in het gras, voor de zekerheid had ik een setje coachkaarten bij me gestoken.
Daar kwam Bobbie aan, de hond van de coachlocatie: een speelse, enthousiaste en uiterst zachtaardige jongen. Hij was al eerder op Murat afgerend maar die was daar toen ook al een beetje van geschrokken. Nu echter leek Bobbies komst welkom wat Murat betreft: een hond om mee te spelen in plaats van zitten met een volwassen vrouw die hij nauwelijks kent. Bobbie was zeer gelukkig: iemand die met hem wilde spelen, helemaal super! En zo kwam het dat Murat steeds een beetje meer los kwam en steeds een beetje meer enthousiasme liet zien.
Bobbie luisterde niet altijd even goed en Murat oefende zich erin om duidelijk en zeker over te komen. Bobs rende een keer of 5 achter elkaar achter het balletje aan maar dan ineens niet meer. Zo kon Murat eens kijken wat hij kon opmaken uit de signalen van de hond.
Ook de tweede sessie was Bobbie van de partij. Hij was meteen in zijn element toen Murat arriveerde. En Murat, die weer helemaal niet zat te wachten op die stink-paarden, vond het een prima idee om in plaats daarvan weer met Bobs aan de slag te gaan. We bedachten hoe leuk het zou zijn om Bob wat kunstjes te leren en met behulp van beloningssnoepjes leerde Murat Bobby omrollen en door een hoepel te springen. Hoe hij het deed, deed hij het, ik stond versteld van hoe snel hij het Bobbie aangeleerd kreeg. Ondertussen moesten we natuurlijk rekening houden met het warme weer, met de concentratie van de hond en met de beloning die er tegenover stond voor Bobbie. Daarnaast was timing heel belangrijk, net als samenwerking en heldere communicatie.. Murat oefende in duidelijk zijn en grenzen aangeven en waar hij die ochtend voorzichtig begonnen was en het van groot belang had gevonden om schoon te blijven, stond hij een halfuur later zijn modderhanden aan zijn broek af te vegen en liep hij met zijn mooie witte gympen door het natte zand.
Tegen het einde van de sessie kwam paard Chivas dichterbij en heel voorzichtig stak zij haar neus uit richting Murat. Die zat niet meer zo in zijn hoofd als bij het begin en hij aaide haar voorzichtig en zacht. Hij hurkte bij haar, nog net veilig onder en half achter het touw, dat wel. Maar hij maakte contact! Echt contact. Pas toen hij door kreeg dat ik het stond gade te slaan, stopte hij en kroop hij weer iets terug in zijn schulp. Hij was weer terug in zijn hoofd.
Wat later deed hij het echter nog eens: met een borstel probeerde hij paard Sterre uit te nodigen om dichterbij te komen. Ik probeerde me afzijdig te houden en genoot van wat ik op afstand gadesloeg. Paarden of honden, het maakt niet zoveel uit. Maar deze stappen, die zijn allemachtig prachtig!
