Vandaag was de allerlaatste Club Krachtvoer van de pilot. We hebben er tot de laatste cent van genoten maar nu is het project, mede gefinancierd door Fonds Kind en Handicap, afgerond. Dat wil zeggen: vandaag hebben we afscheid genomen van de kinderen en met de kinderen van de paarden. Natuurlijk heeft ieder kind een diploma ontvangen en een persoonlijk bericht over zijn talenten en groeikracht. Daar hoorde een echt hoefijzer bij en nog ene kleinigheidje. De kinderen straalden met hun diploma in de hand.
Maar er was ook verdriet. Alle kids vonden het verre van leuk om afscheid te moeten nemen van hun trouwe coachmaatje. De steun en de gezelligheid die ze hadden ervaren, de gekke grollen van Grietje, de zachte blik van Merlissa en de eigenwijze maar oh zo lieve drukte van Splash. Met name Rahat had het moeilijk. En zo fluisterde hij Merlissa nog lieve woordjes in, over hoe hij haar zou missen en over hoe hij haar bedankte. Ik was ontroerd. Hoe ze daar samen stonden en Merlissa leek te luisteren naar wat hij haar te zeggen had, zij hem met haar rust en zachte ogen bevestigde dat zij er hetzelfde over dacht. Geraakt. Deze jongen die het paard aan het begin weliswaar magisch maar tegelijkertijd ook best spannend had gevonden is dankzij Merlissa zo gegroeid. In woorden en in daden.
Mixed emotions dus, gemengde gevoelens. Blijheid over het slagen, en verdriet over het afscheid.
Gelukkig is er ook hoop: we hebben al een tussentijdse evaluatie gehad en Lichtenbeek wil graag nog een jaar door met Club Krachtvoer. Binnenkort, waarschijnlijk na de meivakantie, zijn we weer terug, met nieuwe paardenavonturen!