Heleen ontbrak vandaag en  daarom waren Lukas en Tabitha met zijn tweetjes. Wij – de coaches- besloten ons het eerste gedeelte op te splitsen. Nathalie ging met Tabitha naar Hilton en ik ging met Lukas naar Rosie en de rest. Of nou ja, dat zeg ik wel maar eigenlijk zochten we Pinto op, in eerste instantie. Al gauw werd echter duidelijk dat de paarden Rosie en April allebei behoefte hadden aan een borstelbeurt en de beide dames boden zich aan, zelfs zo dat als de ene vond dat ze niet genoeg aandacht kreeg, zij voor de ander ging staan die dan maar moest wijken. Lukas genoot ervan, hij voelde zich helemaal op zijn plek tussen de paarden. Heel soms zag ik aan hem dat het even spannend was maar het grootste gedeelte stond hij met glimmende ogen te borstelen en te aaien. Soms raakte hij wat in zijn eigen wereld en vertelde dan allerlei weetjes die je gewoonlijk terugvindt in de encyclopedie maar veel meer dan eerder bleef hij in het hier en nu en was hij met zijn hoofd bij de paarden, met zijn voeten in het zand. Ik praatte wat met hem en stelde wat vragen. Wat vragen over de paarden maar ook over Lukas zelf. Bijna moeiteloos gaf hij antwoord, terwijl hij ondertussen de nek van Rosie borstelde. Af en toe maakte een lastige vraag dat hij zich even in zichzelf leek terug te trekken maar met een beetje hulp kwam hij er toch uit. Het was wonderlijk om het verschil te zien tussen gesprekken bij de paarden of gesprekken in de pauze. Daar was hij er minder bij met zijn hoofd en had hij ook net iets minder vlot zijn antwoorden klaar.

Toch is het niet zo dat het effect van zo’n korte duur is hoor. De oxytocine die vrijkomt bij het borstelen, aaien en bij het contact met de dieren (en bij knuffelen), heeft een langer werkend effect. Ook in de dagen na de sessie lijkt Lukas meer ontspannen dan in de week waarin hij niet naar de paarden gaat.  Dit effect is overigens ook bekend, met name bij mensen met een stoornis in het autismespectrum.

Na de pauze was het tijd voor actie: Pinto werd opgehaald, er lag een parcour klaar en de activiteit was: lopen met het paard. Leid het paard veilig en zeker door het parcour.

Dat was nog niet zo simpel als je soms mocht denken. Want Pinto loopt wel mee maar alleen als je het zeker weet. Twijfel je? Of zit je te veel in je hoofd en voelt hij daarom geen verbinding? Dan kost het aanzienlijk meer moeite om hem in beweging te krijgen. Er diende geslalomd te worden, halt gehouden, door gangetjes en over balkjes. Je moest een beetje vooruit kunnen kijken en daadkracht tonen. De eerste ronde deed Tabitha en dat ging helemaal niet slecht. Over de balkjes lukte die keer niet zo goed en samen (met zijn vieren) bespraken we hoe het was gegaan. Was het eigenlijk erg dat het niet perfect gegaan was? Tabitha vond van niet, Lukas vond het wel heel erg. Maar na wat uitwisseling kon ook Lukas inzien dat de wereld niet vergaat als je een foutje maakt en dat was maar goed ook want ook bij hem ging het parcour niet foutloos. Fijn dat hij zich net gerealiseerd had dat dat dus gewoon kan en mag en dat je van oefenen beter wordt. Zo oefenden we nog een paar rondes en met elke nieuwe start ging het een beetje beter.

Toen het tijd was, kwam ik weer met mijn vier vaste vragen:

Wat vond je leuk?

Wat vond je minder leuk?

Wat vond je moeilijk?

En hoe denk je dat het paard het vond?

Lukas vond de vragen erg ingewikkeld en mopperde erop. Dat het ook in deze situatie niet erg is als het niet lukt, wilde er vandaag nog niet zo in. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat ook als we dit blijven oefenen, we er allemaal steeds een beetje beter in worden!