Job en Lukas kwamen deze keer samen. Normaal zitten zij beiden in een ander groepje maar ingegeven door wat toevalligheden hadden we bedacht dat deze combinatie van coachees misschien wel positief zou uitwerken. Bovendien kon Lukas het goed gebruiken om extra te komen en zo geschiedde.
We begonnen met een paardloze activiteit: wandelen om het grasveld, in stilte. En daarna eens bespreken wat er allemaal door je hoofd was gegaan. Hoewel Job me op van alles had gewezen tijdens het lopen, concludeerde hij dat er niets was geweest wat hij had willen zeggen in die verplichte stilte. Lukas al evenmin en van hem geloofde ik het eigenlijk wel.
Na nog twee oefeningen zonder paarden had Job het wel gehad. Hij wilde gewoon graag aan de gang: Hilton borstelen, met Pinto lopen, iets MET PAARDEN! Het was immers PAARDENCOACHING! Hij sprak het niet uit maar de gedachtes spatten van zijn gezicht af, bijna letterlijk leesbaar.
Job vindt het ontzettend leuk om met de paarden bezig te zijn. En hij vindt het leuk om het te kunnen en te weten. Als hij dan ziet dat het de ander niet zo goed afgaat neemt hij het maar al te graag over. Soms iets te graag. Zo nam hij het net te snel over van Lukas om de deken bij Hilton af te doen. Lukas vond dat eigenlijk wel makkelijk en zo hielpen ze elkaar een beetje. En ik stond te dromen dus mijn collega moest me erop wijzen. Ach, er kwam vast nog wel een herkansing om dit eens onder de aandacht te brengen bij hem.
Na de pauze mochten de heren samenwerken. Pinto mocht uit de wei gehaald, deken af, halster om en mee naar het lange pad. De heren, ieder aan een kant, mochten spullen verzamelen. Met een paar spelregels: je mag alleen aan jouw kant van het paard lopen en je mag alleen spullen van die en die kleur verzamelen.
De heren deden het voortreffelijk! Ze haalden het beste in elkaar naar boven. Ik zag best dat Job het soms moeilijk had als het niet volledig tot Lukas doordrong wat hij bedoelde. Maar Job voegde zich, bleef vriendelijk, stuurde aan maar paste ook zichzelf aan. En Lukas liep ontspannen, had plezier en liet zich leiden. Dankzij deze topcombi konden we dan ook terugkijken op de activiteit met een hoop humor. Ik kon Job ‘uitlachen’ en hij lachte mee. Lukas reageerde adequaat op de vragen die ik stelde. Dat ik Pinto had gevraagd om het de jongens extra moeilijk te maken konden ze ook goed hebben. Tot slot liet ik ze samen naar achter lopen. De een als leider, de ander als paard. Met name Job vertelde hoe hij dat ervaren had: moeten luisteren en geen keuze hebben, dat was nog niet zo makkelijk. Lukas had niet zo veel rekening met hem gehouden, met zijn korte broek tussen de brandnetels. Maar hij bleef goedlachs en relativeerde bovendien.
De deken mocht weer op, ik was alert op interventies van Job op het handelen van Lukas. Een mooi moment om hem zicht te geven op het effect van zijn gedrag. Eerst liet ik Job helpen om daarna Lukas te kunnen vragen. Maar Job was moe. Moe van het aanpassen en rekening houden met. De deken deed moeilijk en de sluiting wilde niet. Job was er klaar mee en wilde niet meer helpen: het was even genoeg geweest. Ik liet het gebeuren en sprak Job alleen nog even toe dat dat oké was, dat dat prima was om aan te geven, waarna ik hem de ruimte gaf.
Gen herkansing deze week, om Job nog eens aan te spreken op het overnemen van taken. Met wat ik had gezien van de samenwerking was ik eigenlijk ook best onder de indruk van zijn inlevings- en aanpassingsvermogen. Eigenlijk was ik blij dat ik eerder had staan dromen want met wat ik nu wist had ik de neiging om hem op een heel andere manier te wijzen op het effect van zijn gedrag. Niet zozeer het overnemen moest onder de aandacht worden gebracht maar veel meer het meedenken. Het ging niet om het bepalen maar om de behulpzaamheid. Wat ik had gezien was geen ongeduld maar veel meer betrokkenheid. Het is maar net hoe je het labelt. Hoe je inkleurt wat je ziet.