Ken je dat? Dat je aan het stofzuigen bent, en dat de stofzuiger dan je halve verzameling mooie steentjes opzuigt omdat je aandacht verdeeld is en dat je dan boos, nee echt WOEST bent op de stofzuiger? Nee? Nee, ik ook niet hoor. Ik schrijf dit voor een vriend.
Of dat je de kat probeert te lokken en dat de hond dan heel enthousiast aangelopen komt omdat hij denkt (hoopt misschien?) dat je het tegen hem had. En dat je dat dan ook super-irritant vindt want nu is de kat geschrokken en zit ie weer op de zolder van de garage. En dat je die hond dan wel vervloeken kunt.
Of dat je band lek gaat door die kl**teprikkels van de gesnoeide heg en dat je dus nog een halfuur naar huis moet lopen met die rottige fiets aan je hand. Rotfiets, kakband! Schurftstruik!
Ik schrijf zo maar wat voorbeelden op. Nogmaals: het moge duidelijk zijn dat dit niet mijn eigen verhaal is, ik schrijf dit voor een vriend.
Ik leerde van de paarden dat er allerlei dingen gebeuren in je leven waarvan je denkt dat je er geen vat op hebt. Gebeurtenissen waar je slachtoffer van bent en waar je nix aan kunt doen. Het overkomt je.
Totdat blijkt dat het paard heel anders reageert als je in het hier en nu bent. Wanneer je goed voor je kijkt en oog hebt voor de omgeving, vertrouwt het paard op jou. Wanneer je in gedachten bent, of gewoon te veel naar het gras voor je voeten kijkt, dan schrikt het paard van de naderende tractor! En dat laat ie je goed merken!
De paarden halen mij erbij, ze houden me alert. Maar niet alleen dat. Ze leren me ook dat het WEL aan mij ligt. Dat IK in staat ben om iets te veranderen, dat ik geen slachtoffer ben als ik dat niet wil. Ik kan het heft in handen nemen. Als het paard niet doet wat ik wil, dan ligt dat niet aan het paard. Dan komt dat door de manier waarop ik communiceerde. Want blijkbaar begreep het paard me niet. Het wist niet wat ik bedoelde. Het paard heeft altijd gelijk. Mijn docent op de coachopleiding zei bij het vrijwerken* “niet bestraffen als hij niet doet wat jij wil. Hij deed wat hij van jou begreep. Dus geef hem dat compliment, bedank hem en zoek bij jezelf naar wat jij anders kunt doen”
Als ik een paard iets wil leren is mijn timing van essentieel belang voor het slagen van de oefening. Directe reactie is nodig. 3 tellen later is het al te laat. Dan zou het zo maar kunnen dat je hem per ongeluk geleerd hebt om zijn hoofd omhoog te doen, in plaats van het laag te houden.
Wanneer je je hier onvoldoende van bewust bent, is de kans op frustraties – en daarmee een vicieuze cirkel wat betreft de relatie met je paard, bijzonder groot. Dus juist dat bewustzijn op je eigen handelen, de zelfreflectie en de moed om naar je zelf te durven kijken zijn van grote waarde in het samenwerken met je paard.
Alleen met je paard? Welnee, ook in de samenwerking met je kind, je moeder, je buurman, je partner, collega of wie dan ook: als je maar (liefdevol) naar je eigen handelen kunt kijken en op basis daarvan durft aan te passen en bij te stellen en misschien zelfs een keer sorry kunt zeggen, dan heb je heel veel gewonnen!
Terug naar het stofzuigen. De hond is bang voor de stofzuiger. Hij ligt in de gang en probeert kalm vertrouwen te hebben. De stofzuiger komt hem te dichtbij en hij vlucht de woonkamer in, precies de plek waar ik hem niet wou hebben. Ik word boos, schreeuw tegen hem en stuur hem terug. Hij vlucht, nu misschien wel meer voor mij dan voor de stofzuiger. Hij wil het zo graag goed doen. Ik schaam me, voel me slecht. Zo wil ik niet omgaan met de ander, geen enkele andere. Ik zet de stofzuiger uit en ga bij hem zitten, bedank hem voor zijn trouw, probeer de hekel aan mezelf om te zetten in een zachter ‘dit ging niet zoals ik het wil, hoe kan ik dit de volgende keer aanpakken?’ en vrijwel meteen kan ik zien wat mijn aandeel was en wat het zou kunnen zijn.
Schrijf ik nou mijn aandeel en mijn hond? Sorry: het ging natuurlijk om die van mijn vriend…..