Rahat was de eerste keer een beetje teleurgesteld. Hij had zich er zo vreselijk op verheugd, om naar de paardencoaching te komen: lekker met het paard, de bossen in, samenzijn, rijden!

Rahat wist niet dat we niet gingen rijden. Bij paardencoaching doen we alles naast en met het paard; nooit erop. Rahat kon het niet geloven en bleef het vragen: ‘wanneer ga ik rijden?’

Wat bleek? Hij had de film Spirit gezien en dàt was wat hij wilde: eindeloos samen, 4 handen op 1 buik, 2 zielen, 1 gedachte, beste vrienden, geen woorden nodig. Dat wilde hij doen, dat wilde hij zijn, samen met Merlissa.

Ik overlegde met zijn moeder, die heel goed begreep wat hij wilde en heel goed begreep dat dat niet kon, jammer genoeg. We wilden beiden graag dat we Rahat toch zoveel mogelijk tegemoet konden komen. Dat rijden konden we hem hier op de Bio niet toezeggen maar misschien kon dat later een keer, ergens anders. Alleen, voordat je zo kunt rijden als met Spirit, moet je al van alles geleerd hebben: praten met je paard, luisteren naar je paard, afstemmen op je paard, zorgen voor elkaar, samen lopen en ook een grote wens van Rahat: samen rennen.

Zo leerden we de keer erna samen lopen, en oefenden we met kleine woordjes: stop, kom en snoepje. Merlissa leerde snel en begreep steeds beter wat Rahat van haar wilde. Rahat leerde om beter te timen en kreeg meer inzicht in de wensen van het paard (hij ontwikkelde zijn empathisch vermogen) en zo waren we bij de derde sessie al toe aan samen rennen, in het bos. Rahat genoot! Hij vond het ook spannend maar ook ontzettend fijn.

Aan het einde van deze prachtige derde sessie zei hij tegen Merlissa “ik zal je missen”

Net als na de tweede week overigens. Want oh, wat is hij gek op haar!