1. Bloem voor Peter Pan

Daar sta ik dan, met mijn diploma in de ene hand en een bos bloemen in de andere. De opleiding is af. Klaar. Ik ben ontzettend blij en opgelucht.

En ik voel weemoed. De Keulseweg is zo’n fijne plek. Mijn klasgenoten zijn stuk voor stuk zulke bijzondere mensen. En met dat ik nu officieel aan de slag kan als kindercoach, nu ik ineens vrije tijd heb door het wegvallen van de studie, nu ik geld kan gaan vragen voor mijn sessies in plaats van dat ik mensen moet vinden om mee te oefenen…. valt er tegelijk ook een heleboel moois weg. Iets wat ik heel erg missen zal.

De coachopleidingen aan de Keulseweg zijn niet zomaar opleidingen: behalve dat je werkt aan je coachingsskills en dat je je observatievermogen traint, leer je vooral ontzettend veel over jezelf. Toegegeven: dat is niet altijd leuk. Vaak zelfs verre van. De dagen kenmerkten zich als zwaar en intensief, inspannend. Vaak kwam ik helemaal kapot thuis en moest ik eerst in mijn eentje een uur in bad liggen voor ik weer bereid was tot intermenselijk contact.

Maar de andere helft van de lesdagen bestond uit genieten, lachen, delen, leren, inspannen maar vooral ook ontspannen! En dan kwam ik springend en zingend thuis en was het mijn partner die dekking moest zoeken.

Ik ben al jaren bezig om te worden wie ik ben. Ik wilde mezelf leren kennen, herontdekken, terugvinden. Dat lukte ieder jaar een beetje beter. Dankzij de vele reflectielessen op de Hbo-V, dankzij de vele therapiesessies bij Barbara (Barbarapompe.nl), dankzij mijn bereidheid om naar mezelf te kijken en om aan mezelf te werken, dat heeft me zo veel verder gebracht!

Maar de versnelling (en verdieping) kwam door de Keulseweg. Door de theorie, het oefenen, de gesprekken, het kijken en luisteren en absoluut: door de paarden!

Ik leerde het meeste van Jonge Bloem. Zij is niet meer. In de zomer van 2019 is zij ingeslapen. Tot groot verdriet van haar mensen en natuurlijk waren zij het diepste getroffen. Maar met hen hebben er zoveel coaches gerouwd om het verlies van Jonge Bloem. En onder hen was ik.

Jonge Bloem wist mij te raken, ze kon het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Vooral in het eerste jaar. Wat kon ze mij het leven zuur maken.

Het tweede jaar voelde onze relatie anders: warm, liefdevol kritisch. Ze stond niet meer tegenover mij, nee nu stond ze naast mij. Ze maakte het me niet moeilijk, nee ze daagde me uit. Als ik te veel aan het woord was kwam ze met haar enorme lijf tussen mij en de rest staan, als ik niet bij de les was, dan tikte ze me aan. En als ze er zin in had, dan walste ze over je heen. Liep ze door je heen. Want koningin Bloem, daar moest iedereen voor wijken. Zo waren de regels. Slechts weinigen die daar tegenin durfde te gaan en wie dat wel probeerde kwam meestal van een koude kermis thuis.

Ook Bloem leerde me, zoals vele andere paarden, dat het wel degelijk aan mij lag maar dat dat niet erg was. En zo werd ik op de Keulseweg een stukje opnieuw geboren en vond ik het kind terug in mezelf, dat ik nooit had willen kwijtraken.

Op een dag ga ik terug naar de Keulseweg en schrijf ik me in voor level 3. Gewoon, omdat het kan. Gewoon, omdat het zo bijzonder is. Jonge Bloem zal ik dan missen maar ik vermoed dat ik haar daar nog vaak genoeg zal tegenkomen.