13. De tederheid van appelmoes

Eind februari van dit jaar hebben we Pepper moeten laten gaan. Hoewel het zonneklaar was dat het zijn tijd was, en dat hij leed, ongelukkig was, de laatste weken, viel het me zwaar. Pepper was zo’n fijn zacht betrouwbaar paard. Ik heb vaak met hem gewerkt met de kinderen en ook H. had meerdere mooie sessies met hem gehad. Van de moeder van H kreeg ik over het afscheid onderstaand stuk.

Tevoren hebben we wel even gecheckt: wat denkt Maaike dat Pepper nog het liefste eet? We hadden zelf bedacht wortel, maar het probleem is nu juist zijn mankerende gebit, waardoor hij broodmager wordt. Zacht voedsel dus. We bedenken appelmoes. Mijn dochter H. (15 jaar) en ik hebben een paar keer gesproken over het naderende afscheid van de lieve oude Pepper. De middag na deze paardencoachingsessie zal de dierenarts hem laten inslapen. Dit is het tweede paard waar H. af en toe met Maaike mee heeft gewerkt van wie zij nu afscheid gaat nemen. Dat is enerzijds opnieuw een moeilijk afscheid, maar anderzijds vat H.  het ook een beetje meer ‘geoefend’ op.

Ze springt uit de auto met de pot appelmoes in haar ene hand, een bakje in haar andere, en loopt rustig de hoek om naar de paardenbak. Pepper reageert een beetje onwennig op het naar hem uitgestoken bakje appelmoes. Het geurt natuurlijk lekker, maar dat bakje… wat moet hij daar nou toch mee? Het lukt niet op die manier! Dan stopt Maaike haar hand in het bakje en zonder aarzelen volgt ook H. met haar hele hand in de appelmoes. Eerst is Pepper toch nog een beetje schrikachtig, maar dan geniet hij met volle teugen van H.’s uitgestoken vingers. Er ontstaat vanuit steeds meer vertrouwen een samenspel vol wederzijds plezier in het geven en ontvangen. Dat blijft, ook al is de moes na een tijdje op.

Geef een reactie