Hij had al een foto gezien van Grietje, via de Whatsapp van moeder had ik hem er eentje gestuurd “die is lief” had hij toen al gezegd. Afgelopen week was het dan zover: hij mocht haar ontmoeten.
Hij begon een weekje later want hij was ziek geweest. In eerste instantie wat voorzichtig en verlegen, zodanig dat ik me eventjes afvroeg of hij het wel zag zitten. Maar met elke stap dichter naar de manege werd hij enthousiaster. De juf was erbij, dat vond hij wel een fijn idee. Trouwens, de juf was zelf ook razend nieuwsgierig naar het uurtje: hoe stak zo’n coaching met paarden nou in elkaar?
Vanaf het moment dat hij Grietje zag, in de box, waar zij net haar ontbijt afrondde, kon hij niet meer ophouden met zeggen hoe leuk hij het vond. Haar, het paard dus maar ook de spelletjes en opdrachten. Alles wat hij aangeboden kreeg pakte hij op. Alles wat nieuw was, wilde hij leren, alles wat moeilijk was, wilde hij proberen. De juf stond versteld: het initiatief dat hij toonde, de moeite die hij deed, de stappen die hij zette en de aandacht die hij had voor zijn nieuwe vriendin: Griet. Met zorg krabde hij haar hoeven en met liefde leidde hij haar tussen de pionnen door.
“Ach”verzuchtte hij “ik zou dit de hele dag wel kunnen doen”
En toen het op zijn einde liep zuchtte hij nog eens “wat jammer dat het vakantie is nu, ik zou de hele week wel willen komen”
