De laatste sessie businesscoaching (BC) had ik verplaatst. Het was druk in mijn leven en ik had niet het gevoel dat ik al toe was aan een nieuwe afspraak. Ik had bijna niets gedaan van de overeengekomen ideeën en voorstellen. Nu we weer bij elkaar zitten geef ik haar een update. Het gaat goed: ik heb een aantal nieuwe aanmeldingen. Er lopen een paar trajecten en ik heb ook wat eenmalige sessies gehad. Daarnaast -ik doe een opleiding tot teamcoach bij Floor Daver- komt het teamcoachtraject nu ook langzaam weer op gang. Dat heeft stilgelegen tijdens de Coronaperiode. Verder zijn er nog wat ingewikkelde dingen zoals een vervelende situatie met een collega coach bij wie ik echt iets recht te zetten heb en in mijn privé tob ik met één van mijn dieren die nu al ruim 2 maanden stevig kwakkelt. Mijn coach glimlacht ‘we gaan zo een oefening doen die hier mooi bij aansluit’
Even later staan we in de bak. 1 van haar 3 paarden komt even kijken. Coach wijst me op een grote mand met spullen en vraagt me om met de spullen in de bak neer te leggen waar ik me op dit moment in mijn leven zoals mee bezig houd: wat zijn de belangrijke items in je leven?
Ik pak 3 grote jolly ballen (soort ballen met handvat) en leg ze neer. Eerst de rode, met het handvat naar boven. Ik duw het zand zo dat de bal in de goede houding blijft liggen. Ik word me er bewust van dat de coach dit ziet en ik vraag me af wat ze denkt: iets met controle? Toch ging het me meer om de houding, om het ‘rode kruis’ af te beelden waarmee ik de verpleegkunde in deze situatie wil uitbeelden. Een meter of 8 verder plaats ik de groene bal (voor mijn coachpraktijk) en na nog een stap of 10 leg ik de oranje neer als symbool voor mijn opleiding. Ik sta stil, kijk, haal een oranje pilon en zet hem naast de groene bal: coachen is niet alleen puur het coachen maar ook alle gedoe eromheen. Dat wil ik graag scheiden.
In de hoek, vlak naast de coach buigen 2 paarden zich over de mand met spullen en even blijven ze hangen bij de coach. Als ik even later nog eens kijk, zie ik ze beiden de bak uitlopen.
Ik kijk naar de ballen en ik zie nu pas dat ik ze in een soort halve cirkel heb neergelegd. Ik heb dit onbewust gedaan maar nu ik er zo naar kijk, lijkt het me goed. Ik plaats een grote pilon voor mezelf. Expres een grote want ik wil mezelf niet voorbij lopen: ik ben belangrijk. Ik kan pas goed voor een ander zorgen als ik eerst goed voor mezelf kan zorgen. Ik mag mezelf best groot neerzetten (Ja toch? – Niet te groot? – Mag dit? – Ja ik vind het echt!)
Aan de andere kant leg ik touwen neer voor mijn sociaal leven en een halstertouw in de vorm van een hart voor mijn lief. Er zit een knoop in het touw. Wat moet ik daar nou weer van vinden? Ik laat de knoop zitten, ik zit er immers soms best mee in de knoop. Aandacht verdelen tussen mijn werk en passies en de belangrijkste persoon in mijn leven.. hij moet het vaak met een tekort bekopen. Tussen de grote pilon en het hartentouw leg ik een borstel neer: die staat voor onze beestenboel. Dan ben ik klaar. Ik kijk nog even rond: staat alles goed? Alles klopt. Ik loop naar de coach.
Samen lopen we alles langs, ze stelt me vragen, wijst me op dingen. En ik vertel. Soms staan we langer stil, soms maar kort. Ik vertel haar over de knoop in het hart en waar het voor staat. En samen vragen we ons af of er een reden is dat de groene bal nog zo ver bij me vandaan staat. Is dit systemisch? Of is het toeval? Waar sta ik nu voor mijn gevoel?
Tot slot geeft coach me een nieuwe opdracht. Ze zegt: “wil je alle items gaan verzamelen en samen terug naar de mand toe dragen?” Ik voel de bui al hangen. Dat lukt natuurlijk nooit. Ik twijfel wat ik achter wil laten en even kijk ik naar de rode bal, moet ik dan misschien toch……? Nee, zo ver is het nog niet. Hardop vraag ik me af of ik mezelf ook dragen moet. Dat ben ik immers al, die hoef ik niet mee te dragen. En dan realiseer ik me hoe erg ik er naast zit! Juist mezelf moet ik blijven dragen, anders zal de rest ook vallen. Met moeite lukt het me om alle items in één keer richting mand te brengen. Coach vraagt hoe het voelt. “ja, dit houd ik eventjes vol, op wilskracht, maar nooit voor lang” Ze knikt instemmend. De symboliek hoeft verder niet uitgelegd.
Even later ruim ik alles op. De Fjord komt de bak ingelopen en coach zegt: “ja, het was een sessie zonder paarden, het spijt me. “
Maar ik weet wel waarom ze er nu pas weer bijkomen: de bak was vol. Er was geen plek over voor ze. En nu dat mijn overvolle leven weer in de mand opgeruimd is, nu voelen ze de ruimte weer.
