Hij komt al een paar weken bij me.
De laatste keer had hij nagellak op en toen ik hem erop wees dat ik het zag zei hij, niet eens trots maar zeker niet beschaamd, meer een soort vanzelfsprekend: “ja, daar hou ik van”
Vandaag in het spiegelbeeldspel bleek zijn lievelingskleur goud en ja hoor, moeder bevestigde dat: gouden jas, roze shirtjes en alles wat glinstert of glittert. Voor mama’s verjaardag had hij eerder deze week helemaal zelfstandig in de winkel een ketting gekocht, gemaakt van goudkleurige sterretjes, met eigen geld. Hij had juist deze uitgekozen want hij vond hem zó mooi en hij hoopte maar dat mama er samen mee zou willen doen.
Op de vraag wat hij mooi vond aan zichzelf antwoordde hij zonder nadenken “alles!”
Even later had Grietje het gras gevonden en steeds opnieuw moest hij Grietje weer wegtrekken en naar zich toe halen. Dat was een hele uitdaging en hard werken. Heel even leek hij geïrriteerd maar het was maar een minutieus momentje. Steeds opnieuw trok Grietje naar het gras en steeds opnieuw deed hij zijn best om Grietje weer naar het spel te halen. Ik moest lachen, oprecht! Maar ineens realiseerde ik me dat hij dat persoonlijk zou kunnen opvatten “ik lach wel”zei ik daarom “maar ik lach je niet uit he, weet je dat?”
“jahoor” zei hij hartelijk en met een lach op zijn gezicht, “dat weet ik hoor, maar het is ook gewoon grappig!”
Een jongen van 10, die zó meer dan okay is met zichzelf. Wat kan ik nog veel van hem leren!
