Vandaag was Martijn er voor het eerst. Hij startte pas wat later in dit traject maar hij is zeer gemotiveerd. Hij vond het wel reuze-spannend om te gaan. Zijn gezicht stond gespannen en hij reageerde wat kort op andere kinderen toen we door de school naar buiten liepen. Eenmaal buiten werd het al beter. De ruimte, het groen en de frisse lucht hielpen om de spanning iets af te laten nemen. We kletsten zomaar over wat dingen, vooral over autosport.
Ik liet hem weten dat ik zijn spanning zag en dat ik dat hartstikke goed begreep en ik gaf hem steun en ook een beetje regie zodat hij kon voelen dat hij een keuze had.
Hij kende Grietje al van de verhalen en in de bak bij de paarden liet hij nog een stukje spanning los. We namen Grietje mee uit wandelen en maakten nog een praatje maar nu al meer over het hier en nu, over Grietje en het bos. Martijn deed kleine oefeningen met stoppen en weer doorgaan en dat lukte hem bijzonder goed!
Na de sessie was hij om. Grietje was vanaf nu zijn beste maatje en de zenuwen hoefde hij ook niet meer te hebben. Wat hij het leukst vond? ALLES natuurlijk!