39. Spring-in-het-veld

Milas was verrukt over wat er allemaal te zien was in het bos. Alle soorten hout en bomen, kleine plukjes groen die opkwamen, hij bleef maar om zich heen kijken. We wandelden door het bos. Het was koud maar droog en de zon beloofde straks nog vee vaker terug te komen. Milas was enthousiast, hij had er zin in. Maar zijn hoofd zat ook ene beetje vol en het kostte ons met zijn 3en best moeite om hem erbij te houden. Milas zelf, mij en Grietje.

Grietje leek er soms wat last van te hebben want Milas sprong van links naar rechts, voor haar neus langs. Dan stopte hij weer plotseling en dan liep hij weer door. Zij paste zich zoveel mogelijk aan maar Milas was niet makkelijk bij te houden.

Na een aantal suggesties van mij, die slechts korte tijd indruk leken te maken, besloot ik om het hem voor te doen. Milas liep met Grietje en ik dook op uit de bosjes en sprong vlak voor hem langs naar de andere kant van het pad. Ik zag een soort schrik in zijn ogen en ook bewustwording. Maar ik zag ook ongemak, het gevoel dat hij het fout had gedaan. Ik benoemde het en ongemakkelijk keek hij eerst naar zijn tenen en toen naar mij. Hij begreep de boodschap maar toch had ik het gevoel dat ik te hard geweest was met mijn directe actie. We hadden er nog even over, ik vroeg hem of Grietje boos op hem leek. Hij zag duidelijk dat dat niet zo was. Ik maakte een grapje over de situatie, gezien vanuit Grietjes ogen en toen lukte het Milas om er ook de lichtheid van in te zien. Ik voelde opluchting.

Milas ook, die dartelde alweer verder, met Grietje in zijn kielzog. Nog maar een kleine opmerking had ik nodig om hem te herinneren aan de zorg die hij had voor het paard dat hij leidde. Het kwartje was goed gevallen voor nu.

 

Kinderen met ADHD krijgen heel vaak op hun kop, ze moeten vaak geroepen worden, hun aandacht is er moeilijk bij te houden en dat wekt gauw ergernis bij de ander. Die ergernis gaat eigenlijk over jezelf. JIJ vindt het vervelend om het te blijven herhalen. Het kind heeft er geen last van want die heeft het nog niet door. Hij weet niet eens wat hij verkeerd heeft gedaan als je na  de zoveelste keer en dus met flinke lading eindelijk zijn aandacht weet te trekken. Faalangst is daarom iets wat veel gezien wordt bij kinderen met ADHD. En een negatief zelfbeeld, gevoed door hoe wij omgaan met het gedrag van het kind. Sta je hier voldoende bij stil? Wat kun jij doen om hier meer rekening mee te houden?

Geef een reactie