Maart roert zijn staart, niets is minder waar.
En zo begonnen wij de dag met sneeuw. Later op de dag was er niets meer van te zien, de zon scheen en het werd zelfs warm. Maar vroeg in de morgen, toen Milas en ik de paarden opzochten, was er nog een wit dek, vooral op het gras en in de paardenbakken buiten, naast de paddock.
Langzaam hadden de bandensporen de witte laag beetgenomen en er hun tanden in gezet… het werd een zooitje, vond ik, zo zonde van die witte pracht.
Tot Milas riep “hé kijk, een hartje!”
Dat veranderde mijn blik. Meteen kon ik door andere ogen kijken en nog meer genieten, van die witte pracht! En jij, zie jij hem ook?
