Daisy is een meisje van 8 met een licht verstandelijke beperking. Zij komt 3 x naar de paarden voor coaching. Het meisje kan niet goed meekomen op school en dat maakt haar vreselijk onzeker. Vanuit die onzekerheid raakt ze passief. Ze durft niet meer, ze laat steeds minder van zichzelf zien.
Daisy vindt paarden leuk maar tegelijkertijd ook ontzettend spannend. Ze durft ze niet te aaien, dat durft ze bij vrijwel geen enkel dier. Sinds kort hebben ze nu een kat thuis en die durft ze nu dan wel voorzichtig aan te raken.
We beginnen daarom heel voorzichtig en ik probeer haar te verleiden om wat te kletsen bij de konijnen. Maar voor dat gat is zij niet te vangen. En als moeder weg gaat vindt ze dat eigenlijk ook heel moeilijk. Maar we proberen het toch.
We lopen langs verschillende dieren en kijken vindt ze leuk maar aaien zit er niet in, laat staan de stal van het dier in. Ook durft Daisy niet te gissen wat voor dier het is, als ik haar dat vraag. In plaats daarvan probeert ze me af te leiden ‘gaan we nu naar de paarden?’
Gek genoeg durft ze wel de wei in en wat me nog meer verrast: ze wil wel graag lopen met het paard, aan het touw!
Aaien is echter nog steeds een brug te ver.
De eerste sessie doen we een paar spelletjes met en zonder paard. Het meeste doen we echt samen. Maar voor alles wat ze wel doet krijgt ze complimenten. En daar gaat ze van stralen!
Sessie 2 heeft ze haar telefoon mee: ze wil me dolgraag foto’s laten zien van haar kat. Ze vertelt er enthousiast over en zegt dan plotseling ‘gaan we nu naar de paarden?’
Ik laat haar met haar telefoon foto’s maken van het paard: de neus, de billen, de nek, de oren. Zo komt ze spelenderwijs steeds dichter bij. Wel respecteer ik vanzelfsprekend de grenzen die ze aangeeft. Borstelen is dan ook nog te spannend en Daisy, die snel is afgeleid, wil ook graag nog even schommelen, van de glijbaan en op de wip.
We sluiten af met een kleine wandeling buiten de bak met het paard. Trots loopt ze naast hem. Natuurlijk geef ik haar dikke pluimen.
De 3e en laatste keer wil ze graag zo snel mogelijk naar het paard. Want wat zal ze hem gaan missen na vandaag. Als vanzelf halen we 2 touwen en , jawel, de borstels, en met lange halen borstelt Daisy het paard. Alleen vlakbij het hoofd is nog een klein beetje eng.
Daarna lopen we een parcours en aan het einde van de sessie brengen we het paard terug naar zijn stal. Daisy loopt samen met mij en hem zijn box in en krijgt met behulp van mijn aanwijzingen het halster bijna helemaal zelfstandig af.
Wat een stappen heeft deze dappere meid gemaakt!
3 weken later stuurt moeder mij een foto: Daisy staat op de hei een loslopend paard te aaien. “zo opgelucht en trots” schrijft moeder “Daisy is helemaal niet meer bang voor paarden!”
