Anna kwam een keer mee met haar buurvrouw en haar dochter om te kijken bij de coaching. Ze schreef naar aanleiding van die sessie dit verslag. Te leuk om niet te delen, hier in mijn blog.
‘Mijn dochter Esther krijgt woensdag weer paardencoaching, heb je zin om mee te gaan? Misschien kun je foto’s maken,’ vraagt mijn vrolijke buurvouw.
Ik ben nieuwsgierig uitgevallen, maar paarden… daar heb ik nou echt niks mee. Ik vind ze veel te groot, vooral van dichtbij en ze stinken.
Ik maak kennis met Maaike, een lange vrouw met rood rastahaar en een prettige stem. Zij is de leidster en coach. Vanmiddag gaan ze werken met een enorm zwart paard waar Esther niet overheen kan kijken. Ze is zo relaxt als wat en praat gemoedelijk tegen het dier. Ik ben er verbaasd over hoe gemakkelijk en vertrouwd ze met elkaar omgaan.
Vorige week is Esther verhuisd. Maaike heeft met touwen een vierkant neergelegd in de bak: Esthers nieuwe kamer. Zij mag met allerlei spullen die ruimte inrichten. Met een paar knuffels duidt ze haar bed aan. ‘En hier is de deur, dit is mijn bureautje, mijn kast en de poef’, vertelt Esther terwijl ze pilonnen, hoepels en ringen neerlegt.
Nu mag het paard binnenkomen om de kamer te bewonderen. Maar dat staat net lekker met een mond vol hooi tegen de zon te knipogen. Moeilijk om het dier geïnteresseerd te krijgen. Esther neemt haar toevlucht tot een knuffel die ze voor zijn neus heen en weer beweegt. Dat helpt! Met lome stappen nadert hij de plek maar blijft dan stokstijf staan. Een aardig woord, klakken met de tong, trekken aan de halster: niets helpt. Esther bedenkt een list: ze leidt het paard af door eerst nog een rondje door de bak te lopen met de knuffel als lokkertje en dan stevent ze vastberaden op haar kamer af. Had je gedacht: het paard weigert. Wat nu gedaan?
Als toeschouwer vind ik het intrigerend. Ik betrap me erop dat ik vergeet foto’s te maken. Van spanning bal ik mijn handen tot vuisten. Ik wil heel graag dat het paard de kamer instapt. Wat is er mis? Esther is vriendelijk, geduldig en duidelijk en toch lukt het niet.
Nu laat ze het halstertouw vieren, gaat een paar stappen opzij en zegt vriendelijk: ‘Je mag mijn kamer zien, kom maar binnen!’ En warempel, koninklijk langzaam zet het dier stappen in de kamer en schrijdt daar rond. Poeh! Het is gelukt. Ik ontspan en maak een paar mooie foto’s. Kennelijk heeft ook een paard ruimte nodig voordat het iets onbekends wil aangaan. Esther heeft hem die ruimte gegeven, gelukkig maar!
Paarden blijven grote dieren en ik vind nog steeds dat ze een luchtje hebben maar ik vind ze al veel aardiger dan eerst.
Anna uit Utrecht
