Eline gaat zo snel! Ze loopt snel, reageert vlug, haast zich, denkt snel…. … en gaat zo in alle onschuldige haast voorbij aan haar gevoel. Daar kan ze niet goed bij. En soms slaat ze het expres over. En daarom gaan we vandaag extra traag. We doen ‘de slak’ die ze zelf uit mag leggen en vervolgens samen met het paard mag lopen. ‘Uitleggen’ gebeurt met touwen, longeerlijnen, halstertouwen. Eline maakt een slakkenhuis zorgvuldig en heel netjes. Ze maakt het zo groot dat ze er zo meteen samen met het paard door naar binnen kan lopen. Naar binnen en naar buiten. En ondertussen proberen te voelen, stap voor stap.
Ze vindt het vreselijk. Dat trage, dat langzame. Ze moet zichzelf steeds tegenhouden, inhouden. En telkens opnieuw komt die vraag naar boven ‘doe ik het wel goed? Is dit wel de bedoeling?’
Als coach heb ik het ook niet makkelijk: het is stil, soms ongemakkelijk. Het is fijn dat de zon meewerkt, zo kan ik een klein beetje rozig leunen in de warmte. Want ik hoef nix te doen en ik hoef het ook al niet te weten. Eline loopt. Het paard staat stil. Eline staat stil. Kijkt naar het paard en ziet wat hij ziet, aait het paard, trekt aan het touw maar het paard blijft staan. Nog eventjes. Het paard weet het precies. Zijn ogen zacht, zijn oren ontspannen, zijn kaken even in beweging, zijn tong heel even zichtbaar. Vertragen. Samen met Eline en met mij. Stilstaan. En vertragen.