Hij schrikt, bokt en rent bij me vandaan. Ik kijk naar het wilde paard waarvan ik net nog dacht dat het de liefste en zachtste man in de wereld was, tuur overvallen door wat er net gebeurd is door de ruimte en kijk dan naar mijn coach die ik hoor zeggen “kom maar even hiernaartoe hoor”
“Kwam er een vliegtuig over ofzo? Was er iets waar hij van schrok?” vraag ik haar.
We staan even stil bij wat er gebeurde, halen een paar keer diep adem en daar komt Roman alweer naar ons toe gelopen. Hij snuffelt aan mijn hand en ademt rustig, blijft op het oog ontspannen staan. “Waarom probeer je het niet nog een keer?” vraagt de coach.
En dat doe ik.
De opdracht was: zet 2 of 3 pilonnen neer in de ruimte, die staan voor waarden die voor jou belangrijk zijn. Ik was met Roman los naast me met de pionnen door de ruimte gelopen, had de eerste neergezet, die voor vertrouwen stond. Vervolgens de tweede, die eerlijkheid vertegenwoordigde. Roman was een stukje bij me weggelopen en was gaan mesten. Dat deed al wat met me ‘oh dus dat vond hij ervan, hechtte ik daar volgens hem soms te veel waarde aan? Moest ik dat wat relativeren?’ Tot slot liep ik door met Roman aan mijn zijde om de laatste neer te zetten.
Niet voor niets had ik deze waarde voor het laatst bewaard. Ik twijfelde erg of ik het wel moest doen. Ik kon ook een andere kiezen, zo’n ding was het nou toch ook weer niet?
En daar was het gebeurd: toen ik, met al die twijfel de 3e pion neerzette, terwijl ik die de waarde seksualiteit toebedeelde, toen was Roman ontploft: hij bokte stevig en galoppeerde als een malle bij me weg.
De tweede ronde
Roman mest niet opnieuw bij de waarde eerlijkheid, ik ben stiekem toch opgelucht. We lopen door en komen uit bij pilonplek nummer 3. En tegen alle verwachting in: wéér gebeurt het: Roman neemt opnieuw de benen. Ik kan er niet langer onderuit. Dit is blijkbaar groter dan dat ik tot nu toe had toegegeven. Seksualiteit is een issue.
Vreselijk vind ik het, om te bespreken met mijn coach wat er achter het gedrag zit van Roman. Tegelijkertijd bevestigt het dat wat ik net had ingezien: het is absoluut een issue.
Roman heeft mij wakker gemaakt, inzicht gegeven. Roman heeft de aanzet gegeven tot het serieus nemen van mijn eigen hindernis. Niet de coach, met alle respect voor haar (en natuurlijk was het zonder haar en haar vragen anders gelopen) maar het paard.
En door deze ervaring ben ook ik coach geworden. Maar pas lang na mijn therapietraject waar ik in ben gestapt na deze coachsessie.
