Anna schreef al eens eerder een verslag over een coachsessie. Later kwam ze met dit mooie verhaal, bekeken vanuit het paard. Veel leesplezier!
Ik ben Pepper, een middelgroot bruin paard. Ik ben heel oud en heb al met veel verschillende personen door de bak gelopen. Vandaag komt Ilse bij Maaike paardencoaching doen. Maaike kiest mij uit om mee te werken. Dat is de eerste keer voor Ilse en zij mag mij borstelen zodat we aan elkaar gewend raken. Daarna doet ze mij een halster om en het is de bedoeling dat ik haar volg langs de rand van de bak. Maar dat is nog niet zo gemakkelijk voor haar: er staat een ruif met hooi die mijn aandacht vraagt, er liggen ballen waar ik leuk tegen aan kan trappen en er staan interessante pilonnen om in te bijten en mee heen en weer te zwiepen. Dat is veel leuker dan dat meisje te volgen dat me veel te slap en aarzelend vasthoudt en me niet eens aanmoedigt. Ilse is wel een leuke naam en het meisje ziet er ook lief uit, te lief eigenlijk. Ze weet niet wat ze wil. Ik weet dat wel, dus ik doe waar ik zin in heb.
Een paar weken later mag Ilse zelf het paard kiezen waar ze mee wil werken. Ze kiest mij. Daar ben ik wel trots op hoor. We kennen elkaar nu al een beetje en deze keer wordt er niet geborsteld maar dat vind ik niet erg. Ze doet nu meteen een halster bij me om en we gaan stappen. Ilse heeft een opdracht gekregen van de coach: een rondje langs de rand van de bak en daarna mij belonen. Haha, kan ze lang wachten. Ik ga gewoon weer rondbanjeren en aan alle spullen zitten, veel leuker.
Nou nee, daarin vergis ik me toch want Ilse pakt de leidsels deze keer veel korter vast, ze klakt met haar tong en ze stapt zelf kordaat naast mij. Ik kan niet anders dan volgen, zeker nu ze ook nog eens vriendelijke dingen tegen me zegt.
‘Goed zo, Pepper, kom maar mee’, zegt ze. ‘We lopen om die pillon heen.’ En: ’Nog eventjes, Pepper, braaf paard.’
Ja, zo kan ze me krijgen waar ze me hebben wil, zeker als ze als beloning op mijn nek klopt, haar hoofd begraaft in mijn manen en heel voorzichtig over mijn neus aait. Volgende keer wil ik wel weer met haar werken hoor.
Er is wel veel veranderd bij Ilse sinds een les of vier. Het is een steviger meisje geworden waar ik niet meer omheen kan. Ze kent haar doelen, weet beter wat ze wil en kan mij motiveren om te doen wat zij in haar hoofd heeft. Ze nam nu echt de leiding. Hoe gaat zo’n verandering bij een meisje als Ilse? Zou ik daar als paard iets mee te maken hebben?
Anna uit Utrecht
